چند خواهی پیرهن از بهر تن

تن رهاکن تا نخواهی پیرهن

آنچنان وارسته شو کز بعد مرگ

مرده ات را عار آید از کفن

مر بدن را رخت عریانی بپوش

پیش از آن کت خاک پوشاند کفن

عشق خواهی جام ناکامی بنوش

فقر خواهی کوس بدنامی بزن

داعی ابلیس را از در بران

جامهٔ تلبیس را از بر بکن

تن بکاه ای خواه در تیمار جان

تا به کی جان کاهی از تیمار تن

جان مهذب ساز همچون جبرئیل

تن معذب دار همچون اهرمن

شوق جان هستی دهد نه ذوق نان

درد دل مستی دهد نه درد دن

ای خلیفه زاده یاد آر از پدر

ای غریب افتاده بگرا زی وطن

شرزه شیری چند جری با سگان

شاهبازی چند پری با عنن

می مشو مغرور اگر جویی فنا

می مخور کافور اگر داری زغن

در گذر زین چار طبع و پنج حس

برشکن زین هفت شوی و چار زن

گر چو دیگت هست جوشی در درون

کف میار از خام طبعی در دهن

تا نشان سم اسبت گم کنند

ترکمانا نعل را وارونه زن

آفتاب آسا به هر کاخی متاب

عنکبوت آسا به هر سقفی متن

چون مگس جهدی نما شهدی بنوش

چون شتر باری ببر خاری بکن

ز اقتضای نفس راضی شو که نیست

اقتضایی بی قضای ذوالمنن

این نه جبرست اختیارست اینکه خوی

خویش را بشناسد از در عدن

تا نگویی حال اگر زینسان بود

چیست حکمت در تکالیف و سنن

کز محک این بس که سازد آشکار

نقد مغبون را ز نقد ممتحن

چند گویی کان قبیحست این صبیح

چند گویی کان لجین است این لجن

نسبت اجزا به اجزا چون دهی

بینی آن یک را قبیح این را حسن

لیک چون کل را سراپا بنگری

جمله را بینی به جای خویشتن

عالمی بینی چو بادام دو مغز

کفر و دین هم مفترق هم مقترن

جان جدا از تن ولیکن عین جان

تن سوا از جان ولیکن صرف تن

ای صنم جوی صمدگو تا به کی

در زبان حق داری و در دل وثن

هر زمان سازی خدای رنگ رنگ

همچو نقش نقشبندان ختن

وین بترکاو را پس از تصویر وهم

کسوت گفتار پوشی بر بدن

ایزدی را کز یقین بالاترست

جهد داری تا درآری در سخن

گر خداجویی ببین با چشم سر

در سراپای وجود بوالحسن

صانع کل مانع ظلم و فساد

حامی دین ماحی جور و فتن

صهر احمد حیدر خیبر گشا

زوج زهرا ضیغم عنتر فکن

فذلک ایجاد و تاریخ وجود

مخزن اسرار و فهرست فطن

سر مطلق مایهٔ علم و عمل

شیر بر حق دایهٔ سر و علن

از ازل جانها به چهرش مستهام

تا ابد دلها به مهرش مرتهن

عقل با رایش چو سودای جنون

خلد با خلقش چو خضرای دمن

خاطر او مهر حکمت را فروغ

طینت او شمع هستی را لگن

مهر او رمح مهالک را زره

حفظ او تیغ مخافت را مجن

نام او در مهد از پستان مام

در لب کودک درآید با لبن

می نخیزد یک عقیق الاکه زرد

گر بجنبد باد کین ش در یمن

می نروید یک گیا الاکه سرخ

گر ببارد ابر تیغش بر چمن

روز روشن خواجهٔ هر شیرمرد

شام تاری خادم هر پیرزن

بسکه آب از چه کشیده نیم شب

هر دو پایش را خراشیده رسن

بهر تنور ارامل نیمشب

گشته با سیمین انامل خارکن

هر غریبی راکه او پرسیده حال

کرده هر یادی بجز یاد وطن

هر یتیمی راکه او بخشیده مال

دیده هر نقشی بجز نقش محن

مهر بردار از زبان ای مرتضی

نکته یی بنما ز سر مختزن

حل کن این اشکال های تو به تو

تا شناسندت خلایق تن به تن

تا به چند این اختلاف کفر و دین

تا به چند این اتصاف ما و من

بازگو کابلیس و آدم از چه رو

ساز کردند ارغنون مکر و فن

این چه جنگ خرفروشان بد کزو

هر دو عالم پر غریوست و غرن

در جنان بر صلح چون بستند دل

در جهان بر کینه چون دادند تن

از کجا صادر شد آن صلح نخست

ازکجا ظاهر شد این کین کهن

محرم و محروم را علت یکیست

این چرا خائن شد آن یک مؤتمن

تا چه دید از گل که عاشق شد هزار

تا چه دید از بت که عاشق شد شمن

بود اگر یعقوب راضی از قضا

از چه گریان گشت در بیت الحزن

موسی ار داند که حق نادیدنی است

از چه ارنی گفت و پاسخ یافت لن

ور یقین دارد که جرم از سامریست

خواجه هارون را چراگیرد ذقن

ور خلیل از قدرت حق واقفست

مرغکان را از چه برد سر ز تن

سوزن ار دجال چشمت از چه رو

جان عیسی شد به مهرش مفتتن

اینهمه چون و چرا را ای علی

بر سر بوجهل جهلان در شکن

تا به لب ها نه چرا ماند نه چون

تا ز دلها نه گمان خیزد نه ظن

الله الله ای علی مرتضی

جلوه یی بنما وکوته کن سخن

صلح و کین را ده به یکبار آشتی

کفر و دین را کن به یک جا انجمن

آشناکن دیو را با جبرئیل

آشتی ده شحنه را با راهزن

نفی را اثبات کن در نفی لا

سلب را ایجاب کن در لفظ لن

حیدرا نوروز سلطانی رسید

سر خ شد چون دشت ناوردت دمن

عقد انجم را فلک مانا گسیخت

تا فرو بارد به شاخ نسترن

در صدفها هرچه مروارید بود

ابر بستد تا فشاند بر سمن

توده توده مشک دارد ضیمران

شوشه شوشه سیم آرد یاسمن

ارغنون بستست بلبل در گلو

تا به گل خواند نوای خارکن

هر کسی را عیدی از سلطان رسد

هم مرا عیدی ده ای سلطان من

عیدیم این کز پریشانی مرا

وارهاند همتت فخر زمن

چرخ بینش مخزن اجلال و جاه

بحر دانش منبع افضال و من

حاجی آقاسی خداوندی که هست

هر دو گیتی در لفظش را ثمن

نیک بشمر هفت نقطهٔ نام اوست

اینکه گردون خواندش نجم پرن

پاسبان دولت شه بخت اوست

پاسبان را کی به چشم آید و سن

کلک او لاغر شد از سودای ملک

شخص سودایی کجا یابد سمن

با عدو کاری کند کلکش که کرد

بیلک رستم به چشم روی تن

چون دعای دولتش خواند خطیب

مرغکان آمین کنند اندر وکن

چون ثنای خلق او راند ادیب

آهوان تحسین کنند اندر ختن

خصم می گرید ز بیم کلک او

همچو مرغ سوخته بر بابزن

تا بود در سنبل خوبان گره

تا بود در طره ی ترکان شکن

زنده بادا تا ابد خصمش ولیک

در عذاب و محنت و بند و شکن